Մարտի 31-ին տեղի է ունեցել Ադրբեջանի և Իրանի նախագահների հեռախոսազրույցը: Հեռախոսազրույցի մասին շատ մանրամասներ հայտնի չեն, սակայն փաստն ինքնին ուշագրավ է հատկապես այն առումով, որ դրանից մեկ օր առաջ տեղի են ունեցել Էրդողան-Ալիև և Էրդողան-Փեզեշքյան հեռախոսազրույցներ:
Այդ հաջորդականությունը, և մեկ օր անց էլ Ալիև-Փեզեշքյան հեռախոսազրույցը, թերևս, կասկած չի թողնում, որ երեք հեռախոսազրույցների միջև կա մեկ բովանդակություն: Ի՞նչ մասշտաբ, ի՞նչ շեշտադրում ունի այդ բովանդակությունը, այստեղ կարող են լինել տարբեր կռահումներ, սակայն, որ կա ընդհանուր բովանդակություն, թերևս կասկածից վեր է: Մեծ հավանականությամբ, այն կարող է առնչվել Մերձավոր Արևելքին, մասնավորապես Սիրիային, որտեղ կարծես թե հասունանում է թուրք-իսրայելական բախում:
Համենայն դեպս, տեղեկատվական մակարդակում կողմերը այսպես ասած ոչ պաշտոնական հարթակներով արդեն իսկ իրականացնում են հոգեբանական գրոհներ: Ադրբեջանն այստեղ հայտնվում է բավականին բարդ ու երկիմաստ վիճակում, երբ մի կողմից Թուրքիան է, մյուս կողմից՝ Իսրայելը: Երբ երկուսի ջուրը հոսում է մի առվով, Բաքուն «ալիքի վրա» է, սակայն այսօր ջրերն ակնհայտորեն բաժանվում են, և Ադրբեջանի համար իրավիճակը կարող է դառնալ բավականին բարդ:
Չի բացառվում, որ Ալիևը Փեզեշքյանի հետ հեռախոսազրույցում փորձել է հասնել սլաքների այնպիսի ճշգրտման, որ առաջիկա ժամանակաշրջանում չլինեն երկկողմ հարաբերության հետ կապված թյուրըմբռնումներ, որոնք կարող են լինել իսրայելական օպերացիաների հետևանք: Իրան-ադրբեջանական լարումը, անկասկած, կլարի նաև Անկարային, և թերևս ամբողջ կովկասյան ռեգիոնը: Եթե Անկարա-Թեհրան-Բաքու եռանկյունում քննարկվել են իսրայելական հնարավոր սադրանքներին չտրվելու համար անհրաժեշտ հանգամանքներ, ապա դա, ընդհանուր առմամբ, կարող է դրական լինել Կովկասի համար: